حقوق بشر آمریکایی

وضعیت حقوق بشر در آمریکا چگونه است؟ این سوال در شرایطی که آمریکایی‌ها به دنبال باز‌کردن پرونده نقض حقوق بشر علیه ایران هستند، سوال مهمی است. به‌ویژه زمانی که دیگر بهانه‌ای در قضیه هسته‌ای ندارند.

فارغ از اینکه آمریکا بزرگ‌ترین کشتارهای دسته جمعی تاریخ بشریت را انجام داده و فارغ از اتفاقات ریز و درشتی که در تاریخ معاصر این کشور رخ داده است، در این نوشتار مواردی از نقض حقوق بشر در داخل خاک آمریکا را - که کاملا اختصاصی این کشور است و در زمان حاضر قابل رویت است- ذکر می‌کنیم. ذکر این نکته نیز الزامی است که این موارد بر مبنای گزارش‌های منتشر شده رسانه‌ها و مسئولان آمریکایی، تهیه شده است.

آمریکا تنها کشوری است که مردم پایتخت آن حق رأی ندارند. یعنی اهالی واشنگتن‌دی‌سی، نه امکان مشارکت در انتخاب رئیس‌جمهور را دارند و نه نماینده‌ای در سنا. تنها دو نماینده در مجلس 435 نفری نمایندگان (کنگره) دارند که البته آن‌ها هم حق رأی ندارند و فقط عضو ناظر هستند. سال‌هاست که جنبشی در جهت احقاق حق مردم واشنگتن ایجاد شده است. مهم‌ترین شعار این جنبش این است که اگر مالیات می‌دهیم، باید بتوانیم رأی هم بدهیم.

در آمریکا تنها کسانی که مالک خانه هستند، می‌توانند رأی بدهند و آن‌ها که اجاره‌نشین‌اند حق رأی ندارند. فکرش را بکنید، خیلی از ما اگر خدای ناکرده آمریکایی بودیم، حق رأی نداشتیم. به همین دلیل بسیاری، مجلس نمایندگان، ریاست جمهوری و مجلس سنا را حامی طبقات مرفه آمریکا می‌دانند. بدیهی است در چنین سیستمی، هرگز اتفاق خاصی برای 16‌درصد بی‌خانمان (homeless) یا 21‌درصد بیکار آمریکایی نمی‌افتد. در توضیح بی‌خانمان، باید حتما به این نکته اشاره شود که اجاره‌نشین‌ها، بی‌خانمان محسوب نمی‌شوند و آمار مذکور مربوط به افرادی است که کنار خیابان‌ها گذران عمر می‌کنند.

اگر فکر می‌کنید مسئله سیاه و سفید در آمریکا حل شده است، بدانید که تنها در سال گذشته بیش از 130 سیاه‌پوست فقط به دست مأموران پلیس آمریکا آن هم بدون استفاده از سلاح گرم، کشته شده‌اند. تبعیض نژادی در نظام قضایی و آموزشی ایالات متحده، شهره عام و خاص است.

آمریکا تنها دولتی است که نه‌تنها مکالمات مردم خود را شنود می‌کند و ایمیل‌ها و محتویات کامپیوترهای شخصی آن‌ها را مورد جاسوسی قرار می‌دهد، حتی با تکنولوژی‌های جدید تمامی مراسلات پستی را اسکن کرده و مورد جاسوسی قرار می‌دهد. جاسوسی بین‌المللی از مردم جهان و رؤسای دولت‌های بزرگ را هم که همه می‌دانیم.

به صورت گسترده در سال 2013 میلادی در آمریکا از 200 هزار نفر، بدون هیچ دلیلی بازپرسی شده است. احتمالا این افراد خیلی اهل تلفن و ایمیل و این ابزارآلات نبوده‌اند و پلیس آمریکا برای تکمیل پرونده‌های خود، آن‌ها را مورد بازپرسی قرار داده است.

آمریکا در حالی که 5‌درصد جمعیت جهان را داراست، 25‌درصد از زندانیان جهان را در خود جای داده است. طبق آمار رسمی ماه آگوست سال 2013، این کشور با داشتن حدود 2‌میلیون و 911 هزار زندانی، در رده نخست جهان از این نظر ایستاده است. حال در این زندان‌ها و زندان‌های خارج از خاک ایالات متحده، مثل بگرام و گوانتانامو چه اتفاقاتی می‌افتد؛ خود داستان مفصلی است.

طبق آمار رسمی در سال 2013، هر روز پنج کودک در نتیجه کودک آزاری در آمریکا جان خود را از دست می‌دهند. آمریکا در کنار سومالی و سودان جنوبی سومین کشوری است که به کنوانسیون بین‌المللی حقوق کودکان نپیوسته است.

در سال 2013، شمار شکایت‌های مربوط به تجاوز و آزار و اذیت جنسی در ارتش آمریکا به بیش از 30‌هزار مورد رسید. پیش‌بینی می‌شود این روند در سال‌های آینده رو به فزونی باشد.

در شش ماهه نخست سال‌2013، حدود 120‌هزار نفر در این کشور قربانی تجاوز جنسی شده‌اند. 44‌درصد از قربانیان خشونت جنسی در آمریکا، کمتر از 18‌سال داشته‌اند. این در حالی است که حدود 60 درصد از تجاوزات جنسی، هرگز به پلیس گزارش نمی‌شوند و از هر 16 متجاوز، 15تن حتی یک روز زندان هم تحمل نمی‌کنند.

آمریکا با به راه انداختن جنگ‌های بین‌المللی، رقمی حدود 18‌تریلیارد دلار بدهی ملی ایجاد کرده، این بدان معنی است که هر ایالت آمریکا، رقمی حدود 350‌میلیارد دلار به جهان بدهی دارد. البته این قصه سر دراز دارد. سؤال اینجاست که چگونه کشوری که خود چنین وضعیتی در مسئله حقوق بشر دارد، عَلَم دفاع از آن را بلند کرده است؟ شاید حکایت «خر برفت» مولانا مناسب این قصه باشد. شاید هم حکایت آن دزدی که بلندتر از همه داد می‌زد «آی دزد؛ بگیرینش»